Przyczyny i profilaktyka nagłego zgonu sercowego

Przyczyny wystąpienia nagłego zgonu sercowego

Większość osób, które umierają w wyniku nagłego zgonu sercowego, to ludzie w średnim i podeszłym wieku. Są to najczęściej ci, u których wcześniej zdiagnozowano chorobę wieńcową. Bardzo często pacjenci nie są świadomi tego, w jak złej kondycji jest ich organizm. Nie wiedzą, co może im grozić. Dlatego tak ważna jest odpowiednia profilaktyka chorób układu krążenia, aby zatrzymanie krążenia i nagła śmierć nie były zarówno pierwszym, jak i ostatnim objawem.

Nagła śmierć sercowa jest wynikiem naturalnych procesów biologicznych i może do niej doprowadzić np. zwężenie naczyń wieńcowych. Częstą przyczyną jest też pojawienie się skrzepu, który odpowiada za blokowanie przepływu krwi i pojawienie się arytmii serca. Warto wiedzieć, że do tego rodzaju śmierci nie przyczyniają się żadne czynniki zewnętrzne ani urazy. Nagła śmierć sercowa jest procesem gwałtownym, prawie natychmiastowym. Już w godzinę od wystąpienia pierwszych objawów następuje śmierć pacjenta.

Za nagły zgon sercowy odpowiadają, oprócz choroby wieńcowej, takie schorzenia jak:

• choroby i stany zapalne mięśnia sercowego,
• choroby i wady zastawek,
• miażdżyca,
• znaczny niedobór magnezu,
• zakłócenia rytmu serca,
• rozwarstwienie aorty,
• skrzepy utrudniające przepływ krwi do serca.

Działania profilaktyczne

Bezpośrednie zatrzymanie krążenia odpowiada za nagłą śmierć sercową. Najczęściej do zatrzymania krążenia dochodzi w przypadku zaburzeń rytmu serca. Są to np. częstoskurcz komorowy lub migotanie komór.

Należy pamiętać, że pacjenci, u których wystąpiło migotanie komór lub częstoskurcz komorowy, czyli wystąpiła u nich arytmia serca, znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka. Dlatego profilaktyka chorób układu krążenia w ich przypadku powinna być na najwyższym możliwym poziomie, aby zapobiec ponownemu pojawieniu się objawów. Konieczne może się okazać wszczepienie specjalnego kardiowerter-defibrylatora serca, który ma za zadanie zapobieżenie ponownemu wystąpieniu objawów.

Osoby, u których arytmia serca nie wystąpiła, a mimo to znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka, powinny zażywać odpowiednie lekarstwa, które chronią przed chorobą niedokrwienną serca. O rodzaju lekarstw i ich dawkowaniu decyduje zawsze lekarz, który swoją diagnozę opiera na przeprowadzonych badaniach i wywiadzie lekarskim.